top of page
Writer's pictureFolkloristan

پھبّو او دېو


یوہ جینکۍ وہ چې نامہ ئې پھبّو وہ۔ دا بہ گرہ ورځ د ګلونو ټولولو دپارہ ځنګل تہ تلا۔ یوہ ورځ دېو دا ولیدہ او خوښہ ئې شوہ۔ نو دۂ بہ ھغې سرہ ښۂ سلوک کولو او پہ ګلونو ټولولو کښې بہ ئې مدد ورسرہ کولو۔ دوي ملګري جوړ‎ شول۔

پہ ھر حال، دۂ بہ تل پہ زړ‎ۂ کښې دا سوچ کولو چې “څونہ ښائستہ جینۍ دہ چې زۂ بہ ئې څنګہ خوړ‎ل خوښوم”۔

یوہ ورځ دۂ ھغې تہ اووئېل، ”پھبّو، تۂ ډېرہ ښائستہ یې، زۂ تا سرہ دومرہ مینہ کوم چې زۂ تا خوړ‎لې شم”۔

ھغہ لږ‎ہ حېرانہ شوہ خو دے ئې پہ ځان پوھہ نۂ کړ‎و او ورتہ ئې اووئېل “سمہ دہ، تۂ نن شپې مونږ‎ کور تہ راشہ بیا ما خوړ‎لې شې”۔

لږ‎ شان حېرانہ او ډېر خوشحالہ دۂ ورتہ اووئېل چې “ زۂ بہ درځم۔ ور ماتہ خلاص پرېږ‎دہ”۔

جینکۍ ژر ژر کور تہ لاړ‎ہ او مور تہ ئې غونډہ کیسہ تېرہ کړ‎لہ۔ مور ئې یوہ منصوبہ جوړ‎ہ کړ‎لہ۔ ھغې ډېرہ ګوړ‎ہ راوړ‎ہ او ویلې ئې کړ‎ہ او پھبّو ھومرہ مجسمہ ئې ورنہ جوړ‎ہ کړ‎ہ۔ د ھغې مور برہ چت باندې دا مجسمہ د پھبّو پہ کټ کښې کېښودہ او څادرو باندې ئې پټ کړ‎لہ۔ ھغې پھبّو پوھہ کړ‎ہ چې کټ لاندې بہ پټہ شې او کہ او کہ دۂ خبرې درسرہ کولې نو تۂ ھم ورسرہ کوہ۔

د ھغې مور د ګوړ‎ې ښۂ ډېر شربت ھم جوړ‎ کړ‎و ډېر منګي ئې ترېنہ ډک کړ‎ل او پہ پوړ‎ۍ کښې ئې کېښودل۔

ماښام نہ پس دېو د پھبّو کور چت تہ راغلو۔ ھغۂ تپوس اوکو “ پھبّو خوږ‎ې، کوم ځاۓ نہ دې خوړ‎ل پېل کړ‎م، اول سر کہ اول پښې؟” پھبّو ورتہ اووئېل “پښو نہ مې پېل والا وېو، چې مونږ‎ ورسرہ سرہ خبرې ھم کوو، پہ ھر حال، مونږ‎ ملګري یو، کہ نۂ یو؟”۔

دېو د مجسمې نہ یو چک والي۔ “ام، ډېر خوندور! تۂ ډېرہ خوږ‎ہ ئې پھبّو، دا ځکہ ئې ستا خبرې تل دومرہ خوږ‎ې وي۔” دېو خوړ‎ہ خوړ‎ہ چې تږ‎ې شو۔

دېو پہ پوړ‎ۍ باندې لاندې راکوز شو او ګېر چاپېرہ اوبو تہ ډېر خوشحالہ شو۔ یو منګې ئې رواخېستۂ او پہ سر ئې واړ‎ولو۔ پہ ھر حال، دے لہ تږ‎ې وۂ۔ د دومرہ ډېرہ ګوړ‎ہ خوړ‎لو نہ پس دۂ تہ اوبۂ پکار وې نۂ کہ نورہ خوږ‎ شربت۔ خېر دۂ بل منګې پہ سر واړ‎ولو، بل او بیا داسې بل۔ څلور واړ‎و منګو کښې شربت ختمولو نہ پس د دۂ خېټہ ډډہ شوہ او دے ګرځېدے نۂ شو۔

پھبّو کور والہ پسې راوتل او ئې نیوو او مړ‎ ئې کړ‎لو۔ د پھبّو مور ھوښیارۍ د پھبّو ژوند وساتلو۔

50 views0 comments

Comments


bottom of page